World of Warcraft Wiki
Advertisement
World of Warcraft Wiki

Wielkie Wojny (ang. Great Wars) to seria trzech konfliktów, jakie ogarnęły Azeroth w latach 0-21 ADP. Dokonały one dużych zmian na terenie większości planety - we Wschodnich Królestwach, Kalimdorze i Northrendzie, czyli ponad na 3/4 powierzchni świata. Pośrednio dotknęły one również Draenoru - ojczyzny orków - oraz wielu innych ludów żyjących w różnych częściach świata.

Wszystkie z wojen toczyły się w Erze Chaosu. Początek pierwszej z nich był początkiem tego przedziału czasu, natomiast zakończenie ostatniej było początkiem Ery Śmiertelników. Jednocześnie w trakcie ich trwania doszło do nieporównywalnego z żadnym innym czasem postępem magiczno-technologicznym, ponieważ oprócz sił lądowych wzięły również udział marynarka i jednostki powietrzne.

Konflikty[]

Pierwsza Wojna[]

Chronicle2 Dark Portal

Pierwsza Wielka Wojna trwała 3 lata i rozpoczęła się wraz z otwarciem przez Medivha (opętanego przez Sargerasa) i będącego w Draenorze Gul'dana wielkich wrót znanych jako Mroczny Portal. Podczas tego konfliktu oba światy się spotkały ze sobą, by następnie rozpocząć krwawą walkę. Na początku wojna ograniczała się do Czarnych Mokradeł, gdzie zielonoskórzy napadali na karawany, jednak ostatecznie Orcza Horda wyruszyła dalej, maszerując aż na Wichrogród. W trakcie wojny ujawniona została zdrada Medivha, który zginął z rąk jego ucznia Khadgara, miłości i szpiega Garony Półorczycy oraz przyjaciela z dzieciństwa, lorda Anduina Lothara.

Śmierć opętanegomaga, jaka przy okazji zmieniła Jasną Knieję w Knieję Zmierzchu, a Przełęcz Wichrowej Zguby w obecnie znaną ponurą krainę; doprowadziła również do śpiączki orczego czarnoksiężnika, co wykorzystał Orgrim Doomhammer, jaki dokonał zamachu stanu i po zabiciu Czarnorękiego sam mianował się Wodzem Wojennym. Triumf ludzi w postaci odparcia spod murów Wichrogrodu, zabicia zdrajcy i zmiany władz u orków wcale nie doprowadził do zakończenia wojny. Co więcej to orkowie ostatecznie wygrali konflikt, między innymi dzięki swojej sile i liczebności, a także dzięki temu, że Zgładziciel wybił całą Radę Cienia do nogi, poza Gul'danem i jego uczniem - ogrzym magiem Cho'gallem. Ostatecznie stolica ludzkiego królestwa upadła, a Lothar poprowadził ludzi przez Wielkie Morze do Lordaeronu.

Druga Wojna[]

Chronicle Second War

Druga Wielka Wojna była konfliktem na znacznie większą skalę. W efekcie Pierwszej Wojny Wichrogrodczanie uciekli przez Wielkie Morze dzięki Anduinowi Lotharowi do Lordaeronu, natomiast Orcza Horda, w której władzę teraz przejął Orgrim Doomhammer zajęła większość ziem Azeroth i cały Khaz Modan, zmuszając gnomy wraz z krasnoludami do zamknięcia się w podziemnych labiryntach, by następnie prowadzić na powierzchni wojnę partyzancką.

W efekcie upadku Wichrogrodu jego uchodźcy wraz z pozostałymi Siedmioma Królestwami stworzyli Przymierze Lordaeronu, do którego następnie zaprosili Wysokie Elfy i krasnoludów z klanu Miedziobrodych. Początkowo Przymierze to ograniczało się do ludzkich państw, niewielkiej pomocy ras Żelaznej Kuźni i Gnomoreganu oraz słabego wsparcia Quel'Thalas. Z biegiem czasu jednak, kiedy ofensywa ruszyła w stronę Quel'Thalas elficki władca zmienił zdanie, a po drodze zaatakowany przez orków klan Dzikiego Młota został wsparty przez siły Przymierza, do którego później dołączył. Orkowie jednak również mieli sojuszników - wybudzony ze śpiączki Gul'dan stworzył Rycerzy Śmierci, wsparcia udzieliły też Leśne Trolle z Zul'jinem na czele oraz gobliński kartel Parochlebców, zaś klan Smoczych Paszcz zdołał zniewolić czerwone smoki i je osiodłać pod groźbą zabicia królowej Alexstrazy.

Początkowo wojna szła po myśli Orczej Hordy - siły Przymierza zmuszone były do skupienia uwagi na Quel'Thalas, dzięki czemu zdołali zawrócić i ruszyć na zachód w stronę Miasta Stołecznego - siedziby Najwyższego Króla Przymierza Lordaeronu. Dodatkową pomocą okazał się Alterak, którego władca - lord Aiden Perenolde - sprzedał Królestwo Lordaeronu w zamian za pozostawienie przez nich jego państwa w spokoju. Jednak wkrótce potem zdrada Gul'dana i Cho'galla, zamknięcie przełęczy w Górach Alteraku przez sprzymierzonych oraz konieczność ukarania zdrajców, a przez to strata większości floty wymusiła natychmiastowy odwrót, jaki zakończył się na Czarnej Górze. Przymierze w tym czasie wzmocniło się o posiłki z Żelaznej Kuźni i Gnomoreganu, jak również wielu innych miejsc. Chociaż głównodowodzący wojsk aliantów - lord Anduin Lothar - poległ w kluczowej bitwie, jego następca jakim był Turalyon wziął w niewolę Orgrima, po czym wygnał z Gorejącego Wąwozu i Płonących Stepów wszystkich orków, zamykając jeńców w obozach internowania. W efekcie następne dni doprowadziły do wyzwolenia ruin Wichrogrodu, po czym doszło do przegnania na nowo powstałe Jałowe Ziemie resztek wielkiej armii przybyłej z Draenoru i zamknięciu go przez arcymaga Khadgara.

Trzecia Wojna[]

  • Czas trwania: 20-21 ADP
  • Obszar walk: Wschodnie Królestwa (Lordaeron, Quel'Thalas), południowy Northrend, północny i środkowy Kalimdor
  • Strony: Wielki Sojusz (Przymierze Lordaeronu, Orcza Horda, Nocne Elfy), Płonący Legion wspierany przez Plagę
  • Wynik: zwycięstwo śmiertelników, upadek Lordaeronu, Quel'Thalas i Dalaranu, Przymierze przenosi stolicę do Wichrogrodu, uwolnienie się orków z demonicznej niewoli, wyzwolenie się Plagi z demonicznej władzy, zniszczenie Słonecznej Studni, zniszczenie dowództwa polowego armii demonów.
Plaga atakuje siły Przymierza

Ostatnia z wojen - Trzecia Wielka Wojna, zwana też Rządami Chaosu, Drugą Inwazją Płonącego Legionu lub Wojną Chaosu - wybuchła inaczej niż Pierwsza i Druga. Na początku Przymierze Lordaeronu walczyło z Orczą Hordą, która jednak odeszła w stronę Kalimdoru, zgodnie ze wskazówkami tajemniczego proroka. Lord Uther Lightbringer i książę Arthas Menethil dążyli do zniszczenia zagrożenia z ich strony, spotykając nieliczne resztki jakie składały z pojmanych ludzi ofiarę dla swoich demonicznych władców. Plany te nie udały się jednak, dzięki uratowaniu więźniów. Wkrótce potem do Arthasa dołączyła Jaina Proudmoore, córka Lorda Admirała Daelina Proudmoore'a - bohatera poprzedniej wojny - oraz czarodziejka z Dalaranu, by odkryć przyczynę oraz działanie tajemniczej zarazy na północy kraju. Ich wyprawa przedstawiła wyniki jakie od razu zmroziły im krew w żyłach - była to tak zwana Zaraza Nieumarłych, a frakcja która ją rozprzestrzeniała nazywała się Kultem Potępionych. Kierowana przez Kel'Thuzada - upadłego maga Kirin Toru - okazała się rozprowadzać zakażone zboże z Andorhalu do wielu wiosek i choć śmierć nekromanty pomogła, to na dłuższą metę okazało się, że cały Kult był częścią Plagi - potężnej armii żywych trupów.

Podczas oblężenia Hearthglen Arthas zaczął coraz bardziej tracić zmysły, a świadomość czym jest zaraza popchnęła go do straszliwego czynu, jakim było spalenie całego Stratholme. Odwrócił się od Uthera, żądając pomocy, a Jaina poszła za mistrzem, wbrew prośbom ucznia. Oszalały z zemsty na Mal'Ganisie książę podążył następnie do Northrendu, gdzie z pomocą dawnego przyjaciela - Muradina Miedziobrodego - zdobył Ostrze Mrozu, ale krasnolud stracił przytomność i doznał amnezji, natomiast sam Arthas stracił duszę, stając się pierwszym w historii Rycerzem Śmierci na usługach Króla Lisza Ner'zhula. Zabił Mal'Ganisa, zamarzł, włożył zbroję z saronitu, a następnie wskrzesił swoich ludzi jako sługi Plagi, dokonując wyrżnięcia Stolicy, zaczynając od uśmiercenia własnego ojca - króla Terenasa Menethila. W następnych dniach zabił wielu ludzi, między innymi Uthera czy nawet Gavinrada, jak również wielu wskrzeszając. Śmierć przeniosła się na całe Królestwo Lordaeronu, po czym skierowała sie do Quel'Thalas. Tam z rąk zdradzieckiego księcia zginęli między innymi Najwyższy Król Wysokich Elfów Anasterian Sunstrider czy sama Generał Komandosów z Silvermoon Sylvanas Windrunner, którą zmienił w potworną Banshee, a także zniszczył Słoneczną Studnię, po tym gdy użył jej by wskrzesić Kel'Thuzada jako potężnego lisza. Wkrótce potem ruszył na Dalaran, gdzie dopełnił dzieła zniszczenia, pomagając sprowadzić na ten świat Archimonde'a - lewą rękę Sargerasa.

Zaraz potem w Kalimdorze spotkały się dwie wrogie sobie frakcje - Orcza Horda i niedobitki Przymierza Lordaeronu. Prowadzeni przez Thralla orkowie zdołali otrzymać wsparcie ze strony dżunglowych trolli i taurenów, ale druga grupa pod wodzą Groma Hellscreama ruszyła na Jesionową Knieję, gdzie zaatakowani zostali przez Nocne Elfy. Wskutek manipulacji Mannorotha i Tichondriusa - pobratymca Mal'Ganisa, jaki kierował Arthasem w chwili wyniszczenia ludzkiego królestwa - orkowie Wojennej Pieśni znów byli spaczeni, tym razem jednak stając się Spaczonymi Orkami, którzy zabili Cenariusa. Na szczęście dzięki połączonym przez Medivha wysiłkom Jainy i Thralla udało się go ocalić wraz z resztą jego pobratymców, a wkrótce potem dwaj orkowie ruszyli na spotkanie z Mannorothem. Thrallowi nie udawało się pokonać, ale Grommash zdołał zadać śmiertelną ranę Annihilanowi, który wybuchł płomieniem, zabijając swojego wroga. Tak oto pierwszy ork, co wypił jego krew był tym, który uratował całą rasę od demonicznej zagłady.

Niedługo potem wojna wyruszyła na północ. Legion wylądował w Aszarze, skąd rozpoczął inwazję na ziemie Państwa Kaldorei, plugawiąc i zabijając wszystko co napotkał. Nawet dzielne działania Tyrande i obudzonego przez nią później Malfuriona nie mogły nic poradzić, choć plany demonom pokrzyżowało nieco wyzwolenie przez Wysoką Kapłankę brata bliźniaka druida - Łowcy Demonów Illidana Stormrage'a. Wkrótce potem dzięki intrygom Ostatniego Strażnika Tirisfalen i jego ujawnieniu się przed zebranymi, to jest przed Jainą, Thrallem, Tyrande i Malfurionem, doszło do narodzin Wielkiego Sojuszu. Działania sprzymierzeńców poskutkowały zwycięską bitwą o Górę Hyjal, która zakończyła się pokonaniem Archimonde'a oraz rozgromieniem sił wroga przez połączone siły śmiertelników, choć dwie z baz - ludzi i orków - zostało zniszczonych, a ponad połowa nie zdołała uciec bez szwanku. Niemniej bitwa ta zakończyła Erę Chaosu, która zaczęła się 21 lat wcześniej pierwszą z trzech tak zwanych Wielkich Wojen.

Rezultat wojen[]

  • Powstanie obecnego porządku politycznego na Azeroth: podziału na Przymierze i Hordę.
  • Ujawnienie przed wszystkimi istnienia Zakonu Tirisfal oraz Płonącego Legionu.
  • Powstanie Plagi i buntowników zwanych Porzuconymi.
  • Zniszczenie Draenoru i zmiana jego pozostałości w Rubież.
  • Rozwiązanie Zakonu Tirisfal.
  • Upadek ponad czterech z Siedmiu Królestw - Alteraku, Wichrogrodu (odbudowany), Lordaeronu i Dalaranu.
  • Gilneas ogłasza izolację, która trwać będzie prawie dekadę.
  • Zmiana wielu krain w nowe:
  • Ponowne odkrycie przez Wschodnie Królestwa ziem Kalimdoru.
  • Założenie Durotaru i Theramore.
  • Wyniesienie z dna morskiego świątyni Thal'dranath lub też Grobowca Sargerasa, której okolice stały się Zniszczonym Brzegiem.
  • Koniec nieśmiertelności Nocnych Elfów wskutek poświęcenia Studni Wieczności i Drzewa Świata Nordrassil.
  • Powstanie Mrocznego Portalu, łączącego Azeroth z Draenorem/Rubieżami.

Ciekawostki[]

  • Wszystkie z wojen wydają się być nawiązaniem do wojen światowych, nie tylko tych w XX wieku. Przemiawiają za tym: olbrzymi obszar, na którym są prowadzone; duża liczba zabitych (również cywilów), rozmiar zniszczeń oraz ilość wojsk, jaka została wysłana do walki z nieprzyjacielem.
  • Niektórzy z mieszkańców uważają że Wojna Krwi była kolejną Wielką Wojną, stąd nazywa się ją także Czwartą Wojną.
Advertisement