|
Ten artykuł znajduje się obecnie w fazie pisania. Poczekaj aż autor skończy prace nad nim. |
Aby dowiedzieć się o grywalnej rasie ludzi zobacz Ludzie/grywalni
Ludzie (ang. Humans) - jedna z najliczniejszych ras występujących w Azeroth. Jest rasą pochodzenia tytanicznego, ich przodkami są Wrykule, jacy z kolei powstali od Żelaznych Wrykuli dotkniętych Klątwą Ciała, zamieszkujących placówki Tytanów na północy Starego Kalimdoru, na obszarze dzisiejszego Northrendu. Ta silna i bardzo dobrze przystosowana do każdych warunków klimatycznych wywodzi się z obszaru znanego dziś jako Wschodnie Królestwa, konkretniej zaś: z położonych na Lordaeronie Wyżyn Aratorskich. Tam właśnie powstały pierwsze z ludzkich plemion i tam też, gdy tylko pojawiło się zagrożenie ze strony Leśnych Trolli zwanych Amanami, dokonali zjednoczenia wznosząc wspaniałe miasto Burza, a także rozpoczynając budowę swojego imperium - Imperium Aratoru.
Po zwycięstwie w Wojnach Trolli dzięki przymierzu z Wysokimi Elfami z Królestwa Quel'Thalas nauczyli się magii, a następnie z racji zbyt dużego rozmiaru swojego państwa podzielili Imperium na siedem niezależnych państw. Każde z nich otrzymało nazwę po mieście. Pierwsze pięć królestw tej rasy nazwane zostało Stromgard, Lordaeron, Alterak, Gilneas i Dalaran. Po pewnym czasie ludzie z Gilneas założyli królestwo Kul Tiras, a jego stolica miała inną nazwę niż królestwo - Boralus. Kolejni żeglarze udali się przez Wielkie Morze na południe, gdzie założyli zamorskie państwo Wichrogród. Przez następne 1200 lat królestwo żyło we względnym spokoju.
Ludzkość stanęła ostatecznie w obliczu zagłady w roku 0 ADP, kiedy to Orcza Horda dotarła przez Mroczny Portal z Półwyspu Piekielnego Ognia w Draenorze na Czarne Mokradła na Azeroth. Efektem tego stała się Pierwsza Wojna i początek Ery Chaosu. W pierwszej z Wielkich Wojen upadł Wichrogród, lecz w Drugiej ludzie stworzyli tak zwane Przymierze Lordaeronu i razem jako jedna rasa we współpracy z gnomami, Wysokimi Elfami oraz krasnoludami wystąpili przeciwko orkom, pokonując ich i dobijając Hordę w ramach Inwazji na Draenor. Horda co prawda przetrwała, jednak była na tyle rozbita, że musiała minąć dekada by odzyskała swoją siłę. W tym czasie wyrosło nowe, o wiele większe zagrożenie - potężna armia nieumarłych zwana Plagą. Dokonali inwazji na Lordaeron od środka, wszczynając tym samym Trzecią Wojnę i choć początkowo zostali rozbici to jednak ostatecznie dzięki wypaczeniu następcy tronu królestwa - Arthasa Menethila - udało im się odnowić przewagę, niszcząc najpierw Lordaeron, potem elfickie Quel'Thalas, aż wreszcie dzięki sprowadzeniu swoich demonicznych panów przeprowadzili unicestwienie Dalaranu. Ludzkość ratowała się ucieczką do odbudowanego Wichrogrodu bądź dzięki Lady Jainie Proudmoore uciekli do Kalimdoru i pokonali Płonący Legion i Plagę w klimatycznej bitwie u boku Hordy i Nocnych Elfów.
Wraz z nastaniem Ery Śmiertelników największa siła ludzi istnieje w Wichrogrodzie, część mieszka także w nowo powstałym Theramore, inni natomiast trzymają się pozostałych ziem lordaerońskich, jeszcze inni należą do rozmaitych form gangów i band pirackich, a inni zamieszkują ziemie stromgardzkie.
Biologia[]
Pochodzenie[]
Syreian Kościorzeźbna, wrykulka, czyli przedstawicielka przodków ludzkości.
Ludzkość wywodzi się od rasy wrykuli - gigantów będących efektem Klątwy Ciała w stosunku do Żelaznych Wrykuli. Pierwsi ludzie zrodzili się jako schorowane, karłowate dzieci wrykuli. Król Ymiron wydał rozkaz zabijać takie dzieci przez rodziców, a jeżeli Ci się na to nie zgodzą, wówczas zginą, uprzednio zmuszeni oglądać śmierć własnych dzieci. Niektórzy rodzice zaczęli uważać, że ich władca oszalał z powodu starożytnych wrogów Tytanów w postaci Przedwiecznych Bogów, jako że głosił opuszczenie swoich dzieci przez stwórców oraz powrót do starożytnych wierzeń.
Nie mogąc pogodzić się z faktem nowego ładu wrykulscy buntownicy postanowili działać - część z nich udała się na wschód, na tereny dzisiejszego Lordaeronu, gdzie sformowali dla nich enklawę, by w dzisiejszej Dłoni Tyra przyswoić dzieci do warunków wschodnich rubieży Starego Kalimdoru. Pierwsi ludzie szybko dorośli i zorganizowali się w plemiona jak tylko rodzice musieli zostawić swoje dojrzałe dzieci, mając pewność że będą bezpieczne. Ymiron wiedział bowiem, że rósł opór i postanowił znaleźć wszystkich ludzi, jacy w tamtych czasach się zrodzili.
Ludzie z biegiem czasu zapomnieli jednak o swoim wrykulskim pochodzeniu. Nie jest jasne dlaczego tak się stało, lecz z dzisiejszych badań wynika, iż mogło tak się stać przez najazdy leśnych trolli z Imperium Amani, Nocnych Elfów z Imperium Kaldorei bądź nawet przez Rozdarcie Świata. Możliwe są też inne, nieznane do tej pory czynniki, jak na przykład wrogość wrykuli czy przeświadczenie pierwszych ludzi o byciu wyrzutkami.
Budowa ciała[]
Ogólne[]
Ludzie są dosyć wysocy, przeciętny przedstawiciel tej rasy osiąga wzrost 170 centymetrów u mężczyzn, a u kobiet - nieco poniżej tej wartości. Każdy człowiek ma pięć palców na końcu każdej kończyny, a na dłoniach przeciwstawne kciuki umożliwiające posługiwanie się narzędziami. Mogą mieć rozmaite rodzaje skóry: białą, czarną i żółtą. Każda z nich ma inne karnacje, a ponadto może też mieszać się z pozostałymi. Ich oczy są białe, mają czarne źrenice, natomiast tęczówki są w rozmaitych kolorach, na przykład brązowym czy niebieskim. Co się zaś tyczy włosów mają oni często brązowe lub czarne, niewielu natomiast ma blond. Chociaż z wiekiem siwieją zdarzają się też przypadki białowłosych mężczyzn i kobiet, na przykład Sally Whitemane, jednakże w jej przypadku pod wpływem paru wydarzeń z przeszłości straciła cały pigment we włosach, jaki sprawiał że miała blond włosy.
Będąc istotami z ciała i krwi mają również kości o wapiennej strukturze, jakie w połączeniu z mięśniami pozwalają im dokonywać wielu wspaniałych rzeczy w walce i aktywnościach codziennych. Nie zmienia to jednak faktu, że są oni niezwykle słabi w porównaniu na przykład z orkami czy tak zwinni i szybcy jak elfy. Ich regeneracja jest o wiele słabsza i wolniejsza niż w przypadku trolli, na przykład niektóre z ran mogące jedynie być udręką dla przedstawiciela tego rodzaju bądź chwilową przeszkodą w przypadku człowieka potrafią być ciężkie, jeśli nie śmiertelne.
Dymorfizm[]
U ludzi występuje tak zwany dymorfizm płciowy czyli kobiety mają większe piersi i biodra, ale są niższe od silnie zbudowanych mężczyzn o potężniejszych ramionach i nogach oraz paznokcie mężczyzn są krótsze niż w przypadku kobiet. Różnica jest też widoczna w chodzie, gdzie kobiety stawiają noga za nogą. Kolejną różnicą z powodu płci są też usta, gdzie kobiety mają je większe niż w przypadku mężczyzn. Również ułożenie twarzy jest nieco inne.
Magia[]
Opis[]
Podobnie jak reszta ras tak i ludzie korzystają z magii. Jedni używają mocy Świętej Światłości by pokrzepić osłabione serca czy uleczyć rany. Inni natomiast wybierają bardziej ofensywne szkoły jak ogień, mróz czy siły tajemne, będące razem ze świętymi czarami Światłości najpowszechniejszymi rodzajami zaklęć wykorzystywanych przez rasę ludzką. Niektórzy śmiałkowie jednak zwracają się ku mrocznym mocom, nierzadko stając się obłąkańcami czy kultystami potęg dążących do zniszczenia wszelkiego życia na Azeroth. Te zakazane dla wielu szkoły zaklęć to między innymi Pustka, Spaczenie, nekromancja i demonologia. Niewielu z ludzi udało się opanować te moce i pozostać zdrowym na ciele i duszy, jednakże są oni wyjątkowo potężni. W ostatnim czasie część z nich rozpoczęło odkrywanie technomancji - nowo odkrytej szkoły łączącej magię z technologią.
Chociaż ich zdolności czarowania nie są tak potężne jak w przypadku elfów oraz nie mają powiązań z ziemią jak orkowie czy naturą jak taureni to jednak pozostają jednymi z najpotężniejszych użytkowników jeśli chodzi o Siły Tajemne. Wielu potężnych magów czasów nowożytnych, ale też tych z przeszłości, było ludźmi, jak na przykład Ostatni Strażnik Medivh czy założycielka Theramore Jaina Proudmoore. Magią posługują się też kapłani, celem leczenia rannych i pogrążonych w depresji ludzi. Jednym z mistrzów panowania nad świętymi mocami Światłości jest Najwyższy Król Przymierza - Anduin Llane Wrynn.
Szkoły magii[]
- Świętość
- Pustka
- Siły tajemne
- Technomancja
- Spaczenie
- Nekromancja
- Demonologia
- Ogień
- Mróz
Historia[]
Wrykule - narodziny ludzkości[]
Pradawne konstrukty Tytanów[]
Wrykule po narodzeniu się słabego i karłowatego dziecka. Takie momenty były początkiem historii rasy ludzkiej.
Początków ludzkości należy szukać daleko w czasach starożytnych, gdy na Azeroth przybył Panteon Tytanów. Dali oni początek wielu rasom, w tym Żelaznym Wrykulom, które następnie na skutek Klątwy Ciała wyewoluowały we współcześnie znanych gigantów. Wrykule żyli na północnych ziemiach Starego Kalimdoru, podzieleni w plemiona i rządzeni przez swojego króla. Po pewnym czasie jednak, za panowania Ymirona w roku 15000 BDP, Klątwa Ciała uderzyła ponownie. Wrykule zaczęły rodzić dzieci słabe i karłowate, wskutek czego rasie zaczęło grozić wymarcie oraz zamiana w istoty słabsze, które szybko stałyby się celem drapieżnych ras zamieszkujących sąsiednie ziemie. Król Ymiron rozkazał więc rodzicom mordować słabe dzieci, a jeśli by się na to nie odważyli - zabijać dzieci na ich oczach, a potem ich samych.
Zawiązał się wskutek tego spisek, który miał ocalić słabe dzieci. Wrykulscy buntownicy zabrali więc swoje pociechy i udali się na skraj Gajów Tirisfaldzkich, zostawiając je na pastwę losu. Był to ciężki wybór, jednak żaden z nich nie żałował - woleli posłać je z daleka od siebie i dać nawet tak małą szansę na przetrwanie zamiast zmuszać się do ich mordowania lub patrzeć jak widok ich martwych dzieci jest ostatnim, co mogliby zobaczyć w swoim wkrótce zakończonym przez ostrze topora katowskiego życiu. Sami zatarli wszelki ślad swojego odejścia w to miejsce oraz istnienie ludzkości przed Ymironem, wmawiając że zarżnęli swoje dzieci. Przekonało go to, a pierwsi z ludzi mogli żyć w spokoju, nie niepokojeni przez rojalistów.
Nie ma żadnych dowodów archeologicznych na to, jakoby kiedykolwiek Ci wysocy i silni Tytanici mogli spotkać swoje niechciane dzieci. Według paru teorii wrykule po prostu nie były zainteresowane odkrywaniem wschodniego Kalimdoru, inne z kolei mówią o przeszkodzie w postaci gór oraz Lodowych Trolli z Imperium Drakkarich. Jeszcze inne mówią o możliwym odkryciu ludzkości, lecz nie poświęcili im zbytniej uwagi, ponieważ skupili się na najazdach sił położonego na południe od nich Imperium Kaldorei.
Wrykulscy wygnańcy[]
Dłoń Tyra i pierwsi ludzie, zakładający swoje plemiona.
Ludzkość zrodziła się więc jako wygnańcy i słabsza generacja wrykuli. Jedną z ojczyzn rodzaju ludzkiego stała się Dłoń Tyra, wokół której zaczęli wznosić swoje pierwsze wioski, po czym rozprzestrzenili się na resztę okolicy. Legendy z tamtego okresu podają, że to właśnie sam Tyr był odpowiedzialny za sprowadzenie ludzi do wschodnich krańców Starego Kalimdoru oraz ich ocalenie przed wrykulską pogonią oraz innymi niebezpieczeństwami. Dzięki poświęceniu rodziców oraz samego tytanicznego strażnika ludzkość mogła się rozwijać w spokoju.
Trudno powiedzieć jak wyglądała wczesna historia ludzi. Wiadomo natomiast, że rasa ta istniała już w czasach panowania Królowej Azshary w państwie Nocnych Elfów. Współcześnie uważa się, że byli oni obiektem niewolniczych łowów oraz służyli jako tania siła robocza dla elfickiej rasy. Według Tarana Zhu oraz kilku mędrców pandareńskich natomiast ludzkość mogła być obecna na ich terytoriach około 12 tysięcy lat przed Mrocznym Portalem w trakcie rozpoczęcia Rewolucji Pandareńskiej, u boku kilku Zandalarów.
Ludzie przeżyli zniszczenia dokonane przez elfy w postaci Wielkiego Rozdarcia. Jako że zamieszkiwali wschodnie tereny Starego Kalimdoru znaleźli się na obszarze później nazwanym Wschodnimi Królestwami, a terenem gdzie rozprzestrzenili się i zaczęli zakładać swoje osady była północna część zwana dzisiaj Lordaeronem.
Pierwsze plemiona[]
Gdy kurz Wojny Starożytnych opadł cywilizacja ludzka zaczęła stawać na nogi, tworząc pierwsze plemiona i zajmując tereny północnego Lordaeronu. Z najbardziej znanych wtedy plemion należy wymienić Arathi, Alteraci oraz zwolenników Lordaina. Nad ludźmi czuwała Straż Tyra, powołana przez tegoż Obserwatora, który dostrzegł w nich potencjał. Został jednak zabity przez zdradzieckiego Lokena, jaki nasłał na niego przerażających C'Thraxxów - Zakajza Skaziciela oraz Kith'ixa. Walka skończyła się śmiercią bohaterskiego obrońcy. Ironaya, inna z wielkich Obserwatorek, postanowiła wybudować dla niego grób na zachodnich ziemiach kontynentu. Jezioro jakie istniało w okolicy otrzymało miano "Upadku Tyra". Wymierające wówczas wrykule przetłumaczyły na swój język to pojęcie jako Tirisfal, co później stało się przyczyną nazwania tej krainy przez ich potomków w przyszłości.
Ojcowie i matki, którzy zostali ze swoimi dziećmi jednak zaczęli wymierać, w rezultacie czego Straż zaczęła rekrutować ludzi. Niestety z biegiem czasu pamięć o nich przeszła do mitów, a rasa zapomniała o swojej historii. Nieliczni jednak pamiętali o Tyrze i wrykulach, lecz z biegiem czasu było ich coraz mniej. Ludzkie plemiona tymczasem rozeszły się po całym kontynencie, zajmując przeważnie obszar dzisiejszych Polan Tirisfal, Las Srebrzystych Sosen, Gór Alteraku oraz Wyżyn Aratorskich. Te ostatnie stały się miejscem ich największego rozkwitu ze względu na brak zagrożeń.
Arator i Burza[]
Aratorska Setka niszczy trolle przy pomocy swojej magii.
Około 2800 BDP ludzie zaczęli się jednoczyć. Założyli wówczas Imperium Aratoru, czyli pierwsze ze swoich państw. Na jego czele stanęło najsilniejsze z plemion - Arathi - a królem mężczyzna o imieniu Thoradin. Nomadyczne plemiona rozpoczęły uprawę roli, a także budowę większych osad, z których największą i najbardziej okazałą stał się Strom. Ludzkie klany zjednoczyły się przede wszystkim w wyniku wspólnego zagrożenia ze strony Imperium Amanów. Leśne Trolle bowiem wielokrotnie przypuszczały ataki na ludzkich koczowników, często biorąc wielu z nich do niewoli. Na skutek tych wydarzeń trzy najsilniejsze plemiona.
Aratorczycy przejęli kontrolę nad południowymi kresami dzisiejszego Lordaeronu z wyjątkiem Półwyspu Gilneas. W celu ochrony przed trollami zbudowali liczne fortece, z których najsilniejszą był Alterak, strzegąca przełęczy górskich na północy i tym samym uniemożliwiająca agresorom atak przez te tereny. Obszary te zajęło plemię Alteraci, które przyjęło na siebie ciężar walk z trollami atakującymi te tereny.
W miarę kolejnych lat imperium rosło, a jego miasta zwiększały się liczebnie. Wśród najważniejszych wymienić należy Dalaran czy Lordaeron. Jednak im więcej było ludzi, tym trudniej było utrzymać państwo, a kolejne najazdy Amanów stawały się coraz bardziej uciążliwe. Wkrótce ludzkość spotkała Wysokie Elfy z magicznego królestwa Quel'Thalas na północy. Byli to potomkowie Wysoko Urodzonych, jacy nie wyrzekli się używania mocy tajemnej. Nauczyli korzystać z niej ludzi, którzy szybko znaleźli z nimi na dodatek wspólny język w przypadku walki z trollami. Tak oto zaczęły się Wojny Trolli.
Tak zwana Setka, czyli pierwsi z ludzkich czarodziejów, wykorzystali umiejętności, by zepchnąć Leśne Trolle do defensywy. Na czele tej grupy stanął Meryl Winterstorm, który był przyjacielem Lordaina - przywódcy ludzkich plemion. Po jego śmierci armią kierował Ignaeus Trollbane, znany z wyrzynania całych trollich miast na kontynencie. Od strony elfów krótko żyjącej rasie dopomógł władca magokracji - król Anasterian Sunstrider. Sformował on wówczas elitarnych łuczników zwanych Tropicielami, a pierwszych ich generałem został Talanas Windrunner. Dzięki wsparciu tej rasy ludzkość zdołała przeciwstawić się oddziałom trolli i wyprzeć ich do Zul'Aman.
Pomimo faktu, że ludzkość i elfy przyparły Amanów do muru, Ci nie zamierzali tak łatwo się poddać, w rezultacie czego rozpoczęła się wielka bitwa u wrót Fortecy Alterak. Podczas oblężenia zginął Jintha, przywódca strony atakującej. Jego śmierć zakończyła konflikt i zapewniła rasie ludzkiej całkowite panowanie na kontynencie.
Siedem Królestw[]
Narodziny pierwszej piątki[]
Efektem zniszczenia trolli i ich imperium było przymierze ludzi i elfów. Arator, niegdyś kontrolujący zaledwie południowe terytoria kontynentu, teraz zajął również północne ziemie. Niestety - pokonanie Amanów miało swoje konsekwencje w postaci obszaru zbyt dużego, by można nim było sprawnie kierować. Plemiona Alteraci, Lordaina i Arathi; nie mając wspólnego wroga, zaczęły się dzielić. Potężne Imperium Aratoru ostatecznie spotkało rozbicie dzielnicowe w 1200 BDP, efektem czego były narodziny czterech oddzielnych królestw. Pierwsze z plemion doprowadziło do narodzin państwa Alterak, natomiast drugie wybudowało wspaniałe miasto nazwane później Stolicą. Nazwali siebie Lordaeronem. Arathi natomiast pozostali na Wyżynach Aratorskich, dając początek Stromgardowi. Magowie klanów natomiast zebrali się nad jeziorem Lordamere, tam ustanawiając miasto-państwo o nazwie Dalaran.
W ciągu następnych lat jednak podział ten miał wzrosnąć z czterech do nawet siedmiu. Taki podział ludzkiej domeny wkrótce stał się znany jako Siedem Królestw. Po czterech królestwach pojawiło się piąte. Założyli je Lordaerończycy pragnący nowych ziem i niezależności od stolicy. Zajęli oni Półwysep Gilneas, od którego nazwę wzięło królestwo i jego stolica. Przez następne lata ludzkość miała dominować na ziemiach północnego kontynentu, pozostając w serdecznych relacjach z krasnoludami z Khaz Modan oraz Wysokimi Elfami z Quel'Thalas. Dzięki nim Amanowie byli pokonani i nie ośmielili się ponownie atakować ludzkich osad. Dominacja ludzi na Kontynencie oznaczała okres pokoju i postępu, w rezultacie czego ludzkość zyskała uznanie w oczach pozostałych ras.
Z biegiem czasu jednak między dzielnicami i plemionami dawnego Aratoru zaczęły się pojawiać niesnaski. Inne z królestw natomiast zamknęły się w sobie, niezainteresowane relacjami między innymi. Nigdy jednak nie doszło do żadnej większej wojny między nimi. Zamiast tego królestwa starały się pozostawać w miarę przyjacielskich relacjach, podobnie gdy chodziło o relacje z innymi ludami. Wyjątek stanowiły leśne trolle, ciągle atakując wschodnie z królestw.
Wyspiarskie królestwo[]
Sztandar Kul Tiras - szóstego z późniejszych Siedmiu Królestw.
Po pewnym czasie Pięć Królestw okazało się za małą powierzchnią. W rezultacie żeglarze z Lordaeronu i Stromgardu, na krótko przed rozpadem Imperium Aratorskiego, podjęli decyzję o założeniu jego terytorium zamorskiego. Po pewnym czasie jednak wraz z rozpadem narodu jego kolonia ogłosiła niezależność. Ci ludzie założyli portowe miasto pełne kanałów, następnie nadając mu imię Boralus, a swój naród określili mianem Kul Tiras. Gdy powstało szóste królestwo ludzkość nawiązała współpracę z kolejną rasą, co zbiegło się z izolacjonizmem Wysokich Elfów. Ów rasa zwana gnomami była przyjaciółmi krasnoludów, a ich stolica w postaci Gnomoreganu zrobiła niemałe wrażenie na ludzkości ze względu na ich kreatywność i zastosowane tam wynalazki.
Każde z Sześciu Królestw należących wówczas do Aratoru trudniło się czymś innym. Lordaerończycy byli doskonałymi pasterzami i kapłanami zgłębiającymi wiedzę na temat Świętej Światłości. Kul Tiranie wędrowali przez morza i oceany, zasiedlając kolejne wyspy. Gilneas dysponował z kolei najpotężniejszą armią, podobnie jak trudniący się walką w górach i obsadzaniem tamtejszych szlaków Alterakijczycy. Lordaeron przyjął również pod opiekę dalarańskich magów, użyczając im razem z sąsiednim Alterakiem ochronę militarną.
Tymczasem Strom słabł, w rezultacie czego gdy Sześć Królestw zmieniło się z Aratoru i jego protektoratów w niepodległe państwa to rdzeń imperium stał się znany jako Stromgard bądź też Burzogród. Była to dla nich jedyna nadzieja na utrzymanie ojczystych Wyżyn Aratorskich, jakie ludzkość wciąż uznawała za swoje ojczyste ziemie. Ci uparci wojownicy stali się dzięki relacjom z krasnoludami doskonałymi inżynierami, łącząc później smykałkę do budowy wielkich dzieł architektonicznych z prowadzeniem wojny.
Siódmy naród[]
Goldshire - miejscowość należąca do Wichrogrodu, siódmego królestwa ludzi.
Kiedy rozpad Aratoru stawał się faktem potomkowie króla Thoradina, prowadzeni przez Faldira, również opuścili Arator i Strom. Wypłynęli oni z Wyżyn Aratorskich, przekraczając następnie Zatokę Baradina i mijając wybrzeża archipelagu Kul Tiras wyruszyli na dalekie południe. Potomkowie Ignaeusa Trollbane'a tymczasem przemianowali Arator na Królestwo Stromgarde, tym samym ostatecznie kładąc kres marzeniom Thoradina o zjednoczonej rasie ludzkiej.
Wiele lat później pogłoski o wyprawie na dalekie południe kontynentu, na żyzne tereny za Kul Tirasem i Khaz Modanem, okazały się prawdziwe. Ów ludzie założyli portowe miasto Wichrogród, a potem Królestwo Azeroth. Ze względu na liczne zbiory z pól uprawnych oraz klify chroniące miasto ze wszystkich stron szybko zaczęło rywalizować z innymi potęgami gospodarczymi w osobie marynistycznego Kul Tiras oraz pobożnego Lordaeronu. Przez następne lata miasta-państwa Aratoru, które dokonały transformacji w niepodległe Siedem Królestw coraz bardziej oddalały się kulturowo i politycznie od siebie. Zaczynały ze sobą rywalizować o ziemie oraz potęgę wojskową.
Na północy pięć z siedmiu królestw skupiło się na granicach między sobą oraz wierze. Miasto Stołeczne, jak nazwała została stolica Królestwa Lordaeronu, stała się centrum religijnym wszystkich narodów. Dalaran natomiast obrał kurs na kulturę i cieszył się bezpieczeństwem dzięki sojuszowi z Alterakiem i Lordaeronem. Tymczasem Gilneas skupiło się na rozwoju swojej armii, dzięki czemu miała najsilniejsze wojska na lądzie. Nie mogli się jednak równać z Kul Tiranami, będącymi urodzonymi żeglarzami, duchem walki Stromgardczyków czy alterakijską umiejętnością budowy fortyfikacji. Tymczasem Wichrogród - najdalsze państwo - nie skupiło się zbytnio na wojsku czy sprawach magicznych. Ich mieszkańcy odkryli jak żyzne były ich ziemie. W rezultacie ostatnie z ludzkich królestw stało się liderem eksportu żywności i drewna. Z tego powodu mieszkańcy Wschodnich Królestw widzieli w ziemiach należących do potomków Aratora spichlerz Siedmiu Królestw.
Zwiastuni zagłady[]
Strażniczka Egwina[]
Egwina walczy z Awatarem Sargerasa na Smoczych Pustkowiach.
W momencie gdy narodziło się Siedem Królestw ludzkość weszła w swój złoty wiek. Niestety, na horyzoncie majaczyło widmo wojen, jakie miały w przyszłości wstrząsnąć całym światem. W czasie gdy ludzkość była bowiem młoda świat został spustoszony przez Wojnę Starożytnych, a wschodnie ziemie gdzie żyli uformowały się po Wielkim Rozdarciu we Wschodnie Królestwa. Mieszkańcy siedmiu narodów podjęli liczne wyprawy w inne regiony Azeroth, jedna z nich na pewno dotarła na ziemie północnego Northrendu, a także na wyspy Wielkiego Morza.
W tym czasie również działał powstały wieki temu prastary zakon ludzkich i elfickich mędrców o niezwykle potężnej mocy magicznej. Nazywał się on Zakonem Tirisfal, a jego zadaniem była ochrona świata przed demonami, jakie zagrażały Azeroth drugą już inwazją. Jedną z nich była Egwina - kobieta o niezwykłym talencie magicznym. Strzegące bezpieczeństwa planety smoki skontaktowały się z Tirisfalen, informując ją o przybyciu Sargerasa - samego przywódcy Płonącego Legionu. W rzeczywistości jednak nie był to sam przywódca demonicznej armii, a jedynie jego awatar.
Prastary zakon[]
Wojny z gnolami i gurubaszami[]
Ludzkość wobec Ery Chaosu[]
Nadejście ciemności[]
Upadek Wichrogrodu[]
Narodziny Przymierza Lordaeronu[]
Zniszczyć Hordę[]
Cisza przed burzą[]
Zaraza[]
Czasy współczesne[]
Stormwind - jedyne miasto jakie oparło się Trzeciej Wojnie, stając się nieoficjalną stolicą całej rasy.
Kultura[]
Rząd[]
Arator[]
Siedem Królestw[]
Wichrogród[]
Lordaeron[]
Stromgard[]
Kul Tiras[]
Gilneas[]
Dalaran[]
Alterak[]
Inne frakcje[]
Theramore[]
Tol Barad[]
Doktryna militarna[]
Ikona Odwagi, symbol ludzi.
Religia[]
Ekonomia[]
Polityka[]
Stosunki z innymi rasami[]
Przymierze[]
Elfy[]
Wysokie[]
Nocne[]
Chociaż początkowo nie mieli za dobrych relacji, wraz ze wstąpieniem Kaldorei do Przymierza ludzie szybko znaleźli z nimi wspólny język. Efektem stało się nawet mieszane potomstwo. Ludzie z Gilneas są także zagorzałymi obrońcami i sojusznikami tychże elfów, a to dlatego, że udało im się ewakuować ich przed zarówno Porzuconymi, jak również Kataklizmem wywołanym przez Deathwinga w 28 ADP.
Kiedy Teldrassil spłonęło, ludzkość zdołała ewakuować tak wiele elfów przed bitwą, na ile było to dla nich możliwe. Chociaż część z nich miała im za złe, że nie zdążyli ewakuować wszystkich w porę oraz że nie skupili się na ich włościach jako tych najważniejszych to spora część zrozumiała zaistniałą wtedy sytuację. W rezultacie ludzie i Nocne Elfy dalej darzą się szacunkiem i podtrzymują swój alians.
Pustki[]
Krasnoludy[]
Gnomy[]
Draenei[]
Worgeni[]
Horda[]
Orkowie[]
Taureni[]
Trolle[]
Dżunglowe[]
Leśne[]
Zandalarskie[]
Porzuceni[]
Elfy[]
Krwawe[]
Pomimo przynależności do dwóch wrogich sobie stron barykady ludzie i Krwawe Elfy nie żywią wbrew pozorom aż takiej nienawiści jak w stosunku do wielu innych ras Hordy. Większość z przedstawicieli obu stron rasy pamięta bowiem ich sojusz przeciwko Orczej Hordzie jako Wysokie Elfy. Jednak Sin'dorei pamiętają także gorzkie losy w trakcie Wyniesienia Króla Lisza, kiedy to Othmar Garithos wykorzystywał ich oraz później prześladował i oskarżył o zdradę. Tym niemniej tego typu przeszkody stanowią bardziej niewielką rysę aniżeli faktyczna ranę w relacjach między tymi dwiema rasami.
Nocno Urodzeni[]
Lisołaki[]
Niezależne[]
Pandareni[]
Nagi[]
Smoki[]
Demony[]
Ludzki czarnoksiężnik ze swoim Sukkubem.
Podobnie jak wszystkie pozostałe rasy Azeroth i nie tylko, tak i ludzie boją się oraz nienawidzą demonów, a ta niechęć jest oczywiście odwzajemniona z powodu natury istot należących do Płonącego Legionu. W przypadku ludzkości wynika to z długiej historii ataków na ich świat w ramach Płonącej Krucjaty. Tym niemniej istnieje kilku z nich, przede wszystkim czarnoksiężników, jakim udało się zmusić je do posłuszeństwa. Stanowią one ich sługi, jakie będą za nich walczyć i ginąć, przynajmniej na pewien czas.