Era Chaosu

Ten artykuł znajduje się obecnie w fazie pisania. Poczekaj aż autor skończy prace nad nim.

Era Chaosu (ang. Age of Chaos), zwana także Epoką Wielkich Wojen (ang. Age of Great Wars) - okres w historii Azeroth, trwający od roku 0 ADP do 21 ADP. Trwał zgodnie z tymi datami ponad dwie dekady i jest momentem trzech najbardziej niszczycielskich wojen, znanych przez kronikarzy pod nazwą Wielkich Wojen. Każda z nich toczyła się na tak wielkim terenie, a każda strona straciła tak wielu żołnierzy, że okres ten stał się czasem wojny, śmierci i zniszczenia. Autorami wszystkich wojen był Płonący Legion, czyli wielka demoniczna armia prowadząca Płonącą Krucjatę w trakcie której Azeroth już raz zdołał się oprzeć ich inwazji 10 tysięcy lat temu zwanej Wojną Starożytnych. Również to właśnie wtedy ukształtował się obecny porządek polityczny świata.

Epokę poprzedza Epoka Siedmiu Królestw rozpoczęta rozbiciem dzielnicowym Aratoru na rzeczone Siedem Królestw 1200 lat przed rozpoczęciem tego okresu, natomiast po niej następuje Nowa Era, będąca często uznawaną za pod-okres Ery Śmiertelników, który to zaczął się wraz z końcem Ery Chaosu.

Przebieg

Inwazja orków

Mroczny Portal, budowla której otwarcie rozpoczęło Erę Chaosu.

Początkiem epoki jest rok otwarcia Mrocznego Portalu przez czarnoksiężnika Medivha, opętanego przez przywódcę demonicznej armii zwanej Płonącym Legionem - Sargerasa. Zdołał przejąć nad nim kontrolę dzięki wykorzystaniu awatara setki lat temu, który czekał w jego matce, Strażniczce Tirisfal Aegwynn, przez co rozpoczął przygotowania do ponownej inwazji na Azeroth. Ta się ziściła, kiedy narodził się jej dziedzic. W międzyczasie dwójka jego najbardziej zaufanych agentów - Eredarowie Man'ari imieniem Archimonde i Kil'jaeden - z pomocą swojego oddanego wyznawcy Gul'dana zdołali przejąć kontrolę nad orkami, rasą z odległego Draenoru. Wykorzystując czarnoksiężnika spaczyli oni gatunek i doprowadzili do narodzin Orczej Hordy, którą następnie testując jego zdolności bojowe na draenei, doprowadzając do ich wybicia na całej planecie. Kiedy spełnili swoje zadanie prawa ręka Sargerasa opuścił orków, pozostawiając ich na umierającej planecie, jednak jego pan wiedział o nich, dlatego objawił mu się jako prawdziwy władca, obiecując nagrodę w postaci mocy z Grobowca Sargerasa, gdzie spoczywało jego truchło. Było to jednak oszustwo, mające na celu przeniesienie wielkiej armii zwiastującej nadejście demonów do Azeroth i tym samym dokonanie zemsty za oparcie się Mrocznemu Tytanowi 10 tysięcy lat temu oraz pokonanie go na Smoczym Pustkowiu.

Inwazja orków początkowo przebiegła niezauważenie, głównie ze względu na fakt że brama między światami powstała na Czarnych Mokradłach. Były to słabo zaludnione i w wielu miejscach niezdolne do dokładnego zbadania tereny. Sprzyjało to powstaniu baz. Napady na kupców oraz wędrowców początkowo przebiegały jedynie jako zwiady, z czasem jednak zaczęło ich być coraz więcej. Ludzie wówczas zrozumieli, że napada ich nowe zagrożenie, a o tym skąd pochodzi dowiedzieli się dzięki działaniom Khadgara - ucznia Medivha, jaki zdołał do siebie i króla Llane'a Wrynna przekonał Garonę, córkę orka i draenejki służącej w roli szpiega dla faktycznych władców Hordy w postaci Rady Cieni.

Pierwsza Wojna zakończyła się zwycięstwem Hordy i ucieczką ludzi z Wichrogrodu za Wielkie Morze na północ - do Lordaeronu.

Dwójka bohaterów uciekła z Kharazanu gdy odkryli przerażającą prawdę jaką był fakt, że za otwarcie portalu odpowiada mistrz ludzkiego maga. Dwójka uciekła przed jego gniewem do Wichrogrodu, informując o wszystkim króla oraz jego przybocznego i starego przyjaciela - sir Anduina Lothara. Cała trójka udała się tam i chociaż Khadgar postarzał się przez czarnoksięskie zaklęcie to mimo wszystko udało się zabić zdradzieckiego czarodzieja. Sir Lothar zabił go, jednak wkrótce okazało się, że w rzeczywistości uwolnił jego duszę, a nad wszystkim kontrolę sprawował Sargeras, pokonany setki lat wcześniej przez matkę zabitego mężczyzny.

Niestety okazało się, że choć zabicie Medivha pozwoliła udaremnić dalsze knowania władcy demonów szybko wyszło na jaw, że to tylko chwilowe. W tym czasie w śpiączkę zapadł przywódca Rady Cieni - Gul'dan. Ork ów miał zamiar posiąść moc samego Sargerasa i stać się bogiem. Pod koniec wojny jednak ogr Cho'gall - uczeń Gul'dana - wykorzystał wcześniej zakazaną magię, przejmując kontrolę nad Garoną, a ta zabiła króla Llane'a. Rozbite wojska Wichrogrodu zebrały ludzi i udały się przez Wielkie Morze do Lordaeronu, gdzie poprosiły o pomoc. Ich ucieczka ze stolicy zakończyła Pierwszą Wojnę.

Jednak ludzie nie ponieśli całkowitej klęski. Garona została bowiem schwytana przez sługi Orgrima Doomhammera, zastępcę Wodza Wojennego Blackhanda. Ten natomiast nie dość, że zdołał zabić swojego przełożonego, to jeszcze przy pomocy mieszańca dowiedział się o Radzie Cieni, a następnie zabił wszystkich oprócz czarnoksiężnika i jego ogrzego ucznia. Zwycięstwo orków pozwoliło im zająć tereny pokonanego ludzkiego państwa oraz rozpocząć kolonizację nowego świata, by pozwolić ich rasie na przetrwanie wobec nieuchronnej zagłady spowodowanej wpływami demonów.

Kontratak ludzi

Bitwa na Pogórzu Hillsbradzkim. Pierwsza pełnoskalowa bitwa wojny, w której Orcza Horda musiała stawić czoła nowej sile - Przymierzu Lordaeronu.

Wojska Królestwa Wichrogrodu i pozostali mieszkańcy ów państwa zdołali ewakuować się przed Orczą Hordą, jednak szybko stało się dla wszystkich jasne, że to dopiero początek. Dlatego sir Lothar udał się razem z synem zabitego monarchy - Varianem Wrynnem - do króla Terenasa Menethila, władcy Lordaeronu, gdzie w Stolicy doszło do zgromadzenia międzynarodowego. Wśród nich prócz regenta Wichrogrodu i lordaerońskiego monarchy znajdowali się też: król Aiden Perenolde z Alteraku, Lord Admirał Daelin Proudmoore z Kul Tiras, arcymag Antonidas z dalarańskiego Kirin Toru, król Genn Greymane z Gilneasu oraz król Thoras Trollbane z Burzogrodu. Podczas spotkania obecni też byli bohaterowie Pierwszej Wojny. Dyskusja była zażarta, lecz nikt poza lordem Perenoldem nie myślał o negocjacjach z nowym zagrożeniem. W rezultacie Siedem Królestw zdecydowało o uformowaniu Przymierza Lordaeronu, czyli nowej zjednoczonej siły mającej być odpowiedzią na zagrożenie ze strony orczej rasy i ich sługusów. Głównodowodzącym wojsk koalicji został sir Lothar, natomiast na swojego adiutanta obrał obiecującego kapłana Kościoła Świętej Światłości, który razem z sir Utherem Lightbringerem i paroma innymi podobnie myślącymi klerykami założył Zakon Srebrnej Ręki. Organizacja ta stworzyła paladynów, to jest świętych wojowników, którzy walczyli z ciemnością przy pomocy Światłości oraz świętego oręża.

Tymczasem Orcza Horda również nie próżnowała. Do pomocy udało im się nakłonić dwie grupy. Pierwszą były Leśne Trolle z Imperium Amani, jakie sprzymierzyły się z nimi po uratowaniu z elfickiej niewoli ich przywódcy - Zul'jina. Drugą stroną był gobliński Kartel Parochlebców. Przedstawiciele tej frakcji akurat wsparli orkową armię, licząc na łatwy i jednocześnie olbrzymi zarobek. Uzyskali więc dzięki temu zarówno potężnych sprzymierzeńców walce z siłami nowo powstającej koalicji, jak i ulepszyli swój stan inżynierii wojskowej. Trolle wsparły ich piechotą dystansową, okrętami oraz techniką obróbki drewna, z kolei gobliny wspomogły ich alchemią, techniką budowania okrętów podwodnych oraz zeppelinów i ładunkami wybuchowymi.

Wojna między Przymierzem, a Hordą toczyła się nie tylko na lądzie, lecz również morzu i w powietrzu, diametralnie zmieniając obraz batalii. Nowoczesna wojna toczyła się przede wszystkim w Lordaeronie, gdzie orkowie przypuścili atak w kierunku Quel'Thalas celem wsparcia swoich trollich sojuszników, następnie robiąc zwrot na zachód by w ten sposób zaatakować rozciągnięte wojska Przymierza oraz z łatwością zdobyć Stolicę. Wódz Wojenny obmyślił plan bardzo starannie, jednak nie przewidział że magiczna bariera Wysokich Elfów zdoła powstrzymać jego siły, dlatego atak na stolicę Królestwa Lordaeronu wynikał nie tyle z rozciągnięta sił nieprzyjaciela, co bardziej z konieczności zmiany strategii. Mimo to wojownik ten dowiódł, że potrafi być wyjątkowo niebezpieczny. Dzięki jego zdolnościom oraz nowemu wsparciu w postaci ogrzych magów czy Rycerzy Śmierci mógł mocno przerzedzić wrogie oddziały.

Niestety zarówno Doomhammer jak i dowodzący Przymierzem sir Anduin Lothar ocalały z upadku Wichrogrodu nie wzięli pod uwagę jednego czynnika - zdrajców. Na początku bojący się o własne włości lord Aiden Perenolde kierujący Królestwem Alteraku próbował uchronić się przed atakiem ze strony wroga. W tym celu zdołał potajemnie wejść w petraktacje z Wodzem Wojennym, udzielając mu pozwolenia przejścia przez północne przełęcze i tym samym niespodziewanego ataku na Miasto Stołeczne sąsiedniego Lordaeronu. Jego zdradę jednak wykryli Thoras Trollbane z Burzogrodu, a później Lord Admirał Daelin Proudmoore. Od strony orków również do niej doszło: Gul'dan i jego wierny uczeń Cho'gall udali się do pozostawionych okrętów na południu, by znaleźć legendarny Grobowiec Sargerasa oraz posiąść jego moc. Obaj jednak się zdradzali nawzajem, ponieważ o ile ork myślał tylko o sobie, o tyle ogrzy adept był wiernym sługusem Przedwiecznych Bogów - prastarych, na wskroś złych istot zamkniętych przez pradawnych Tytanów w ich więzieniach głęboko pod powierzchnią Azeroth.

Obie zdrady kosztowały wiele. Z powodu drugiej zdrady Gul'dana siły Orgrima zostały podzielone i ponad połowa klanów pozostała odcięta w Lordaeronie, co oznaczało że jego siły nie są w stanie dłużej pomóc Imperium Amani oraz że Stolica i Quel'Thalas są całkowicie poza ich zasięgiem. Wobec tego Wódz Wojenny wycofał się do Khaz Modan, goniony przez siły ludzi, elfów i krasnoludów z klanu Dzikiego Młota. Jednocześnie zdrada Perenolde'a zakończyła się upadkiem państwa oraz małą wojną domową. Jednak to właśnie zdrada Gul'dana, który skazał Draenor na śmierć paradoksalnie ocalił Przymierze oraz możliwe że całe Azeroth przed podobnym losem.

Ostatecznie siły Przymierza Lordaeronu zdołały odbić ziemie zajmowane przez Orczą Hordę, a następnie pomóc sprzymierzeńcom w formie Gnomoreganu i Królestwa Ironforge odbić okupowane ziemie. W rezultacie pod koniec roku 6 ADP w którym wybuchł ów konflikt doszło do bitwy o Czarną Górę, w trakcie której siły orków zostały pokonane. Sir Lothar został zabity przez Orgrima Doomhammera, który następnie został pokonany przez jego zastępcę - paladyna Turalyona - po czym zabrany przez niego w kajdanach do stolicy. W przeciągu pierwszych miesięcy następnego roku oddziały Przymierza wyzwoliły Wichrogród, po czym zapieczętowały Mroczny Portal, tym samym doprowadzając do zakończenia wojny.

Azeroth atakuje Draenor

Synowie Lothara atakują Draenor.

Chociaż Przymierze Lordaeronu wygrało wojnę w Azeroth wciąż pozostawało wielu orków oraz część sił, które nie złożyły broni. Co więcej część klanów obecnych w Draenorze nie poszła razem z resztą, a kiedy wydawało się, że wesprą siły obecne w świecie ludzi te pogrążyły się w wewnętrznych waśniach o przetrwanie w upadającym świecie. Jednakże z pomocą przyszedł Ner'zhul - były nauczyciel Gul'dana, doprowadzony przez niego na skraj obłędu. Wiedząc o istnieniu innych miejsc w Bezkresnej Ciemności podjął decyzję o stworzeniu szeregu portali, aby Horda zaatakowała niezliczone światy, zwasalizowała je, a następnie gdy będzie odpowiednio silna unicestwiła znienawidzony Azeroth. W tym przedsięwzięciu wsparł go przywódca Rycerzy Śmierci Teron Gorefiend oraz wciąż lojalne siły Leśnych Trolli i goblinów. Z pomocą przyszedł też nieoczekiwany sojusznik - Deathwing, sam patriarcha czarnych smoków.

Grupa bohaterów Przymierza z Turalyonem na czele zdała sobie sprawę, jakie zagrożenie reprezentuje powstała wówczas Horda Draenoru, dlatego podjęto decyzję, iż do świata orków zostanie wysłana ekspedycja. Nowo sformowani Synowie Lothara przysięgli więc zniszczyć przeciwnika oraz zażegnać niebezpieczeństwo z ich strony raz na zawsze. Walki o Portal były zacięte, jednak udało się siłom ludzi i ich sprzymierzeńców zdobyć międzywymiarową bramę, a następnie wyruszyć na zniszczoną planetę.

Siły Przymierza toczyły zaciekłe walki na całym kontynencie planety, skupiając się przede wszystkim na Czarnej Świątyni - centrum potęgi Ner'zhula oraz miejsca, gdzie planował przeprowadzić plugawy rytuał otwarcia portali. Chociaż Synowie Lothara dotarli do tej ruiny, nie udało im się powstrzymać mrocznego szamana. Próbowali więc po rozbiciu Hordy zamknąć bramę do Azeroth, wiedząc że jednocześnie nie wrócą do domu. W ten oto sposób słuch o Turalyonie i jego ludziach zaginął, jednak wiadomym było iż odnieśli oni sukces.

Upiorna twierdza

Bitwa o Grim Batol - definitywny koniec potęgi Orczej Hordy.

Chociaż Orcza Horda została pokonana przez ludzi, Wysokie Elfy, gnomy i krasnoludy na swoim terenie to jednak wciąż istniały liczne twierdze wroga w samym Azeroth. Jednymi z najlepiej znanych były Czarna Góra oraz Grim Batol. Orkowie jacy zajęli obszar wokół wulkanu próbowali walczyć dalej, nie godząc się na chociażby rozejm i napadając na liczne karawany oraz osadników na terenie Płonących Stepów czy Gorejącego Wąwozu. Mimo iż Przymierze Lordaeronu stało się znaczną siłą to nie mogło przeprowadzić skutecznego oblężenia tego miejsca. Oprócz dobrego okopania się sił wroga w grę wchodził również niezwykle trudny teren do prowadzenia walki. Tak się wysiłki skupiły się na zniszczeniu Grim Batol - ostatniej twierdzy Hordy z prawdziwą armią, gotową odbudować frakcję i ruszyć na Wschodnie Królestwa.

Do akcji ruszył Korialstrasz, znany wśród śmiertelników jako elficki mag Krasus oraz małżonek Alexstraszy, Smoczej Królowej, zniewolonej w starej twierdzy klanu Dzikiego Młota. Tymczasem Deathwing - wróg Smoczych Aspektów - chciał wykraść jaja czerwonej smoczycy. Jednak Krasus znalazł pomoc u dalarańskiego maga Rhonina, a ten zebrał grupę śmiałków w postaci Vereesy Windrunner i Falstada Wildhammera.

Gdy dotarli do miasta Dun Algaz Śmiercioskrzydły zdradził orków z klanu Smoczej Paszczy, paląc ich oraz dorosłe smoki, bowiem potrzebował jaj czerwonego stada. Tak oto 10 lat po powstaniu Mrocznego Portalu zaczęła się wielka bitwa. W jej trakcie Alexstrasza zerwała okowy i zaczęła walkę z Nekrosem Skullcrusherem, pożerając go w całości w ramach zemsty za cierpienia. Wkrótce do walczących przybyło wsparcie - Ysera, Malygos i Nozdormu również się zjawili, dzięki czemu udało się rozbić potęgę Hordy w Grim Batol. Wkrótce Rhonin zniszczył Duszę Demona, to jest artefakt odpowiedzialny za zniewolenie Smoczej Królowej. Alexstrasza Życiodajna była wolna, a moc z przedmiotu wróciła do Smoczych Aspektów, które przepędziły Deathwinga. Zraniony smok uciekł, rozpoczynając knucie przeciwko Przymierzu Lordaeronu przy pomocy swoich dzieci - Onyxii i Nefariana.

Zielonoskórzy się buntują

Aedelas Blackmoore i jego niewolnik - Thrall. Przywódcy dwóch stron barykady podczas insurekcji zielonoskórych.

Zwycięstwo pod Grim Batol nie tylko zniszczyło klan Smoczej Paszczy, lecz także zlikwidowało ostatni poważny bastion Orczej Hordy. Dzięki temu Czarna Góra stała się bardziej kryjówką niż twierdzą tej frakcji. Co więcej doszło wśród przywódców tej frakcji do rozłamu, w trakcie którego narodziła Mroczna Horda. Były to działania, który jako Victor Nefarius przejął kontrolę nad wojskami Dal'renda Blackhanda. Tymczasem druga część sił została umieszczona w obozach internowania. Ich sieć zajęła cały kontynent, z czego największa ich sieć powstała na kontynencie Lordaeron. Część orków jednak uciekła w głuszę, lecz wszyscy zaczęli zapadać w letarg. Jednak niektóre plemiona zaczęły odkrywać utracone dziedzictwo, wracając do wiary w swoich przodków.

Jednocześnie bliźniacza siostra czarnego smoka - Onyxia - przybrała postać młodej szlachcianki, lady Katrany Prestor, rzekomej córki Davala Prestora, co jednak było przykrywką Deathwinga w okresie przed Grim Batol. Katrana zaczęła poprzez intrygi rozwalać Przymierze Lordaeronu tak, jak Nefarian Orczą Hordę, czyli od środka. Sprawiła, że Królestwo Wichrogrodu obrało drogę izolacjonistyczną względem reszty Przymierza, a także zostało zmarginalizowane. Po upadku obozów południowych i licznych protestach emocje sięgnęły zenitu. W ciągu kilku lat Przymierze opuściły królestwa Gilneas i Stromgardu, podobnie uczyniło Quel'Thalas, aczkolwiek pozostało sprzymierzeńcem Lordaeronu.

Działania Nefariana i Onyxii podzieliły Przymierze i Hordę, czyniąc ją kompletnie nieprzygotowaną na przyszłe wydarzenia. Po upadku obozów na południu orkowie uciekli do swoich braci w górach, na bagnach lub wstąpili do Mrocznej Hordy kryjącej się w Czarnej Górze. Pozostałych przeniesiono do obozów na terenie Lordaeronu, gdzie kontrolę sprawował okrutny Aedelas Blackmoore. Jego opresyjny system doprowadził do narodzin kryminalnego mini-imperium, nad którym król Terenas przestał mieć jakąkolwiek kontrolę. Orkowie byli niewolnikami, co bardziej zdolnych szkolono na zasadzie walk gladiatorów na arenach. Blackmoore popełnił jednak karygodny błąd w postaci posiadania własnego niewolnika, którego traktował jako domowe zwierzątko, a jaki był silnym i inteligentnym. Znalazł go niegdyś na terenie Loch Modan, a potem nadał imię ze Wspólnego - Thrall.

Przymierze Lordaeronu po pewnym czasie odniosło kolejny druzgocący cios - z Podmiasta, będącego gęstym labiryntem lochów, z którego nie można się wydostać, uciekł Orgrim Doomhammer, Wódz Wojenny. Jego ucieczka oznaczała, iż horda może uciec w dzikie ostępy i się przegrupować. Thrall po pewnym czasie również zdołał uciec, odnajdując bohatera orczej cywilizacji. Razem z nim i Drek'Tharem udało im się uwolnić 4 obozy internowania, co pozwoliło im na odbudowę Orczej Hordy. Niestety przy piątym starli się już z regularną armią Przymierza, a Orgrim zginął. Thrall przejął więc jego broń zwaną Młotem Zagłady i czarną zbroję, a następnie postanowił przejąć dziedzictwo swoich rodziców oraz Doomhammera. Rozpoczęło się wyzwolenie jego ludu. Ostatecznie obozy zostały rozbite, orkowie skryli się w górach, a kierowana przez Blackmoore'a Twierdza Durnholde stanowiąca kwaterę główną całej sieci tych miejsc została unicestwiona przez rozszalałe żywiołaki wypuszczone na to miejsce przez niegdysiejszą maskotkę władcy tego miejsca.

Mroczne widmo

Kel'Thuzad dociera przed Mroźny Tron. To spotkanie oraz pożądanie potęgi przez upadłego czarodzieja miało doprowadzić do narodzin Kultu Potępionych i przygotowania gruntu pod wielką inwazję.

Po upadku Durnholde Przymierze Lordaeronu zaczęło się dzielić. W efekcie wyszły z niego Quel'Thalas, Burzogród i Gilneas, chociaż pierwsze królestwo pozostało w sojuszu z Lordaeronem. W czasie tych wydarzeń jednak na dalekiej północy pojawiło się potężne źródło magii, jakie skusiło renegata Kel'Thuzada. Odkrył on lodowiec, a w nim ducha zamkniętego w zbroi. Określał się mianem Króla Lisza, jaki miał przygotować wielką armię nieumarłych do inwazji na Azeroth, a co miało stanowić forpocztę dla Płonącego Legionu. Bytem ów był przemieniony Ner'zhul, niegdysiejszy mentor czarnoksiężnika Gul'dana. Nieograniczona potęga przekonała dalarańskiego maga, który to postanowił pomóc mrocznej istocie.

Założył on zatem Kult Potępionych, jednocześnie zaś przygotował wraz z nim armię, aby podbić Northrend oraz ustanowić go bazą wypadową nowej potęgi w Azeroth - Plagi. Jako pierwsze miało upaść nerubiańskie królestwo Azjol-Nerub, a potem pozostałe rasy i państwa na kontynencie. Demony z Legionu wspomogły ich w tych działaniach. Rozpoczęta w 18 ADP Wojna Pająka była testem nowej siły przed rozpoczęciem faktycznej inwazji.

Ostatnia wojna

Arthas zabija własnego ojca Ostrzem Mrozu, jako wybraniec Króla Lisza. Upadek księcia doprowadził do zniszczenia Lordaeronu i rozpoczęcia Trzeciej Wojny na pełną skalę.

Bitwa o Górę Hyjal. Śmierć Archimonde'a dzięki podstępowi Malfuriona Stormrage'a doprowadziła do zakończenia Trzeciej Wojny, zwycięstwa Azerothian oraz końca Ery Chaosu.

Ważniejsze wydarzenia

• Pierwsza Wojna
• Druga Wojna
• Inwazja na Draenor
• Bitwa o Grim Batol
• Wyzwolenie orków
• Wojna Pająka
• Trzecia Wojna

Zmiany

Polityczne

• Upadek ludzkich Siedmiu Królestw.
• Upadek Królestwa Quel'Thalas i Wysokich Elfów.
• Nocne Elfy tracą Nordrassil oraz znajdującą się tam Studnię Wieczności, a wraz z nią - swoją nieśmiertelność.
• Narodziny Przymierza Lordaeronu i wejście Orczej Hordy do Azeroth, co poskutkowało później ich reformacją w Wielkie Przymierze i Nową Hordę.
• Gilneas dokonuje izolacji, wznosząc Mur Greymane'a i stawiając blokadę morską u swoich wybrzeży wobec przemian w Przymierzu.

Geograficzne

• Wyniesienie przez Gul'dana wyspy Thal'dranath i znajdującego się na niej Grobowca Sargerasa z dna Wielkiego Morza.
• Wschodni Bór zmienia się w Plagowiska.
• Czarne Mokradła znikają, ich północna część zmienia się w Bagno Smutków, natomiast południowa - w Jałowe Ziemie.
• Północny las Ashenvale zostaje zmieniony w Spaczoną Knieję.

Pozostałe

• Powstanie ras Porzuconych i Krwawych Elfów.
• Zniszczenie Duszy Demona.
• Synowie Lothara zostają uznani za zaginionych, a ku ich pamięci wzniesione zostają pomniki u bram Wichrogrodu.